Mevlânâ’dan derinlikte sabretmeye dair

Her insanın içinde sakladığı bir derinlik, kabuğun ardında büyüyen bir cevher vardır. Kimi zaman dünyadan çekilmek, sessizliğe gömülmek, kalabalığın gürültüsünden uzaklaşmak; aslında kendini yeniden toplamanın, incinmeden incileşmenin yoludur. Zaman, kabuğun karanlığında olgunlaşanı parlatır. Her yara, sabırla yoğrulursa incidir; her kalp, kendi içindeki sükûta kulak verirse hakikatini bulur. Ve bil ki, seni gerçekten görmek isteyen, nefesi yettiği kadar derine iner; sahte olan yüzeyde oyalanır. Derinlikten çıkan inci hep değerlidir, kabuğundan sessizce doğsa bile… Sen kabuğuna çekil; çünkü bazen geri çekilmek, kendini kaybetmek değil, kendine dönmektir.