İnsan, çoğu zaman kendi içindeki fırtınaları, dışarıdaki bir damla suyla dindirmenin peşinde. Oysa bazı şeyler vardır ki çözümü elimizdedir; yeter ki cesaret edip harekete geçelim. Bazı şeyler de vardır ki, ne kadar çabalasak da değişmez. İşte orada devreye kabullenmenin erdemi girer. Çaresi olan şey için üzülmek zaman kaybıdır; çaresi olmayan içinse boşuna bir yorgunluk. Mutsuzluk hiçbir kapıyı açmaz, ama sakin bir kalp çoğu kilidi sessizce çözer. Hayat, çoğu zaman bizden mücadele değil, teslimiyet ister. Çünkü bazen savaşmak değil, bırakabilmek güçtür. Shantideva'nın dediği gibi: “Eğer bir şeye çare varsa, mutsuz olmaya ne gerek var? Eğer bir şeye çare yoksa, mutsuz olmak ne işe yarar?” Belki de huzur, tam da bu farkındalıkta saklıdır: elimizden geleni yapıp, gerisini kalbin sessizliğine bırakabilmekte.
