Ölüm, korku değil; dönüşün kendisi. Üstad'ın işaret ettiği gibi müjde olan da budur: İnsan, faniliğin dar ve geçici koridorlarından geçerek asıl yurduna döner. Çünkü ölüm, ruhun dünyada taşıdığı yükleri birer birer bırakıp hakikatin kapısına yaklaşmasıdır. Karanlık sanılan o an, aslında bir aydınlanmanın eşiğidir; insanın özüne, yaratıldığı hakikate kavuşmasının vakti gelir. Necip Fazıl'ın sesinde yankılanan bu hakikat, bizi korkuya değil teslimiyete çağırır. Zira ölüm, bir yok oluş değil; Rabbin rahmetine doğru açılan bir kapıdır. Dünyanın bitmek bilmez telaşında unutulan asıl özlem, o kapının ardında saklıdır. İnsan, her nefeste biraz daha yaklaşır ve sonunda anlar: Müjde, hayatın kendisinde değil; hayatın ötesindeki sonsuzlukta gizlidir. Ölümü de öldüren Rabbe secdeler işte bu kavrayışla anlam kazanır.
