Kendinden bahsetmek, çoğu zaman insanın iç dünyasında gizlenmesi gerekeni dışarıya savurmasıdır. Dil, kalbin anahtarıdır; her açıldığında benliği ortaya döker. Oysa Hâris el-Muhâsibî, insana bir sır emanet eder: Kendinden bahsetmenin kapısını sağlam bir kilitle kapat. Çünkü insan kendi hikâyesini anlattıkça büyüdüğünü sanır, fakat aslında küçülür. Sessizliğin koruduğu yerde ruh genişler, sözün tükettiği yerde benlik daralır. İnsanın hakiki büyüklüğü, anlattıklarında değil, sakladıklarında gizlidir. Zira kendini sakınmak, kibirden korunmaktır; kendini anlatmak ise çoğu kez nefsi okşamaktır. Kalplerin en güzel aynası, boş sözlerle değil, derin suskunluklarla parlar.
