Halil Cibran'dan rüyalarda kavuşmaya dair

Bazı kavuşmalar sadece rüyalarda mümkün olur. Gözlerimizi kapattığımızda, kalbimizin derinliklerinden gelen bir özlem, sessizce yüz bulur düşlerde. Gitmiş olanlar geri gelir; kaybettiğimiz, bir zamanlar sarıldığımız, sesini ezbere bildiğimiz insanlar bir anlığına daha yanımızdadır. Elini tutarız, yüzüne bakarız, belki susarız ama biliriz: işte orada, bizimledir.
Halil Cibran der ki: “Kavuşmaların en ağrıdır, kaybettiğimizi rüyada görmek.” Çünkü rüyadaki bu vuslat, aynı anda hem tesellidir hem de bir başka yokluk biçimi. Sabah olup gözlerimizi açtığımızda elimizde kalan sadece sessizliktir. Ne sesi kalır kulağımızda, ne kokusu. Sadece bir sızı kalır içimizde; uyanmanın getirdiği derin bir yalnızlık.
İşte bu yüzden en derin acılar, uyandığımız sabahlarda başlar. Rüyada gördüğümüz kişiyle vedalaşmadan ayrılmışızdır. Bir kez daha, habersiz gitmiştir yanımızdan. Bu sefer daha da sessizce.
Ama yine de o rüyalar kıymetlidir. Çünkü bazı insanlar, yalnızca rüyalarda döner insana. Ve bazı hasretler, sadece rüyayla avunur.