Cahit Zarifoğlu'ndan hüzne dair

Zarifoğlu'nun ifadesiyle, hüzün yalnızca bir keder değil; insanı olgunlaştıran, sevinci daha derinden duyuran bir geçittir.
Çünkü hüzün, insan ruhunu içten içe yoğuran, sessizce büyüten bir sükûnettir. Yüzeyde sızı gibi görünen bu hâl, derinde insanı kendine yaklaştıran, hakikate uyandıran bir çağrıdır. Sevinç, çoğu zaman gelip geçicidir; ama hüzün, insana kalıcı izler bırakır. O izler, zamanla bir bilince, bir fark edişe dönüşür. Zarifoğlu'nun kelimelerinde hüzün, umutsuzluğun değil, sabrın ve teslimiyetin diliyle konuşur. O zarftan çıkan sevinç, bekleyenin, tahammül edenin ve içinden geçenle yüzleşebilenin nasibidir. Ve belki de bu yüzden en derin sevinçler, çoğu kez hüznün koynunda saklıdır.